Kroati, Ciro Blazheviq, trajneri legjendar i Prishtinës, i ka sjellur do kujtime për respektin që shqiptarët e Kosovës e gëzojnë për të.

Blazheviq përmes një postimi në Facebook, ka shkruar për kohën e tij të artë që ka kaluar në Prishtinë, për tifozët, për qytetarët, atmosferën e qytetit.

Ai në këtë shkrim ka përshkruar mënyrën se si ishte larguar nga skuadra kampione Grasshoppers, për ta shpëtuar Prishtinën nga rënia, njofton Klankosova.tv.

Tutje, kroati me dashuri shkruan për tifozët e shumtë që ishin të pranishëm në çdo ndeshje të Prishtinës, madje ai thekson se mesatarja e tifozëve ishte më e lartë sesa e klubeve të tjera që luanin atëherë në Jugosllavi.

Më poshtë mund të lexoni të gjithë shkrimin e tij dedikuar kohës sa ishte trajner i Prishtinës.

Një ditë më parë shkova në një pastiçeri, duhet t’ju them këtë, dhe i dashuri im më thotë: ‘Cirro, nuk mund të të akuzoj, gjyshi do të më vriste. Djali është nga Prishtina, thotë ai, dhe më lutet vetëm për një foto që t’ua dërgoj të afërmve të tij në Kosovë dhe kjo nuk është hera e parë që më ndodhë.

Vitin e kaluar në Zadar më ndodhi e njëjta situatë. Dhe e dini, kur isha në Zvicër, në një tren nga Cyrihu për në Lazë, aty ishte një djalë me një karrocë që ishte duke shitur kafe dhe çokollatë. E ndalova, dua të blejë, ta paguajë, dhe ai thotë: “Unë jam nga Kosova, nuk ka se si ta paguani këtë”.

“Hajde bir që të të puth dhe të paguajë dyfish”.

Në Prishtinë kam pasur vërtet statusin e hyjnisë, kam jetuar në hotelin Grand, në të njëjtin ku ka qëndruar Tito, kosovarët janë kujdesur që të mos më mungonte asgjë. Ata me të vërtet më donin. Gëzohen kur shoh që edhe sot, gati 40 vjet më vonë, nuk as asnjë ndryshim në qëndrimin e tyre ndaj meje, dhe më duhet t’ju them që i dua edhe më shumë.

Prandaj sot përmes tri shkrimeve nga Prishtina, do të përpiqem të përshkruaj atë që kam kaluar atje ato sezona të pabesueshme kur u ktheva nga Grashhoppers për t’i shpëtuar nga rënia,

Në dimër të vitit 1984, Prishtina ishte buzë rënies në ligën e dytë. Të paktën kështu thuhej në Jugosllavi. Nuk ka asnjë mrekulli, thanë ata, që mund ta shpëtojë. Morali i lojtarëve është i ultë, rezultatet janë të dobëta. Përshtypja e parë ishte se asgjë nuk po shkonte. Edhe pse duhet të jem i sinqertë, atje kanë luajtur atëherë Vokrri, Shala Batroviq. Janë të gjithë futbollistë të talentuar dhe vëllezërit Muriqi kanë qenë atëherë gjithashtu, por thjesht nuk kanë shkuar si ekip”.

Në të njëjtën kohë, Prishtinën nuk e kam pasur as në vendin tim të pestë. Unë kam qenë trajner në Zvicër dhe sapo kisha fituar kampionatin me Grasshoppers. Mirëpo, erdhën dy zotërinj, thanë se janë të vendosur se do të më sjellin në Prishtinë. Unë e di se çfarë është zemërimi, por nuk i mora menjëherë seriozisht. Këmbëngulja dhe besimi i tyre se vetëm unë mund t’i ndihmoj që të mos bien nga liga, pas një kohe, ende kisha disa dyshime në mendimet e mia.

Nuk ishte vetëm një çështje sportive në atë kohë, por edhe një çështje politike. Kështu që unë u largova nga Grasshoppers dhe rashë dakord.

Presidenti i klubit të Grasshoppersit mendoi se më kishte munguar dhe e ftova të ecte me mua në rrugën Bahnhoffstrasse. Nëse një nga zviceranët më përshëndet, i them, do të qëndroj, e nëse jo – menjëherë ulem në tren dhe do të shkoj në Prishtinë.

Ai pranon dhe e dija që askush nuk do të më shikonte. E dija se zviceranët do të jenë të tillë.

Kam fituar kampionatin për ta dhe ata janë si kush dreqin.. Dhe ne ecim, bëj me kokë dhe përshëndes çdo kalimtar dhe ata thjesht nuk më përshëndesin. Më shikojnë si të çmendur.

Erdhëm në fund të rrugës dhe presidenti më shtrëngon dorën, më kërkon falje dhe më uron fat në Prishtinë.

Në Prishtinë arrijë në tre të mëngjesit dhe më presin dy mijë e 500 persona. Të gjithë me shalle të bardha, ishte e pabesueshme.

Ata prisnin shumë nga unë kur erdha në tokën e tyre, fitova kampionatin e Jugosllavisë me Dinamon dhe isha si ndonjë yll, ata besuan shpëtuan nga rënia. Kur pritshmëritë tuaja janë të larta për shkak të reputacionit dhe besueshmërisë tuaj, atëherë duhet të punoni shumë për të justifikuar të gjitha.

Dhe tani, ju mund të mendoni, 35,000 njerëz ishin vazhdimisht në stadium, dhe akoma më shumë, jashtë stadiumit. Kjo ishte një eufori e futbollit që nuk do të harrohet. Ne trajnerët e duam vazhdimisht një atmosferë të tillë dhe klima që më krijuan atëherë ishte diçka e paharrueshme.

Unë thjesht vija në dhomat e zhveshjes, vendosa gishtin në gojë dhe thosha, ‘Psst. Djemtë e mi, a mund ta dëgjoni këtë audiencë të mrekullueshme? Ata erdhën këtu për ju, nuk janë këtu për mua. Secili nga këta tifozë priti disa orë për të hyrë në stadium dhe për të parë se si keni luajtur. Mos i zhgënjeni! ‘

Vardar, Sutjeska, Rijeka, Dinamo Vinkovci, Velezh, Radniç… Nuk e humbëm lojën deri në fund, mbajtëm statusin e ligës së parë dhe mora konfirmimin për atë që isha i bindur: se nuk gabova kur vendosa të vij.

Prishtina është këtë sezon, kjo do t’ju sjellë situatën në atë qytet, ka pasur më së shumti shikues në ndeshjet në shtëpi në Jugosllavi. Po, e lexuat mirë, mbi të gjitha! Kam gjetur të dhëna se mesatarisht ndeshjet në shtëpi i kanë ndjekur rreth një mijë njerëz më shumë se Crvena Zvezda.

Tre më shumë se Hajduku, madje pesë nga Dinamo… Dhe kjo na tregon diçka për euforinë që sundonte atje.

Para një ndeshjeje që po përgatis skuadrën, i mbaj një fjalim të rrezikshëm për rëndësinë historike të kësaj loje për popullin e tyre, kur politikani kosovar Azem Vllasi vrapon drejt meje dhe më thotë: ‘Shef, po hyjnë në stadium. Përpara janë 35 mijë veta, të gjithë duan të hyjnë.

Poshtë para hotelit Grand, gjegjësisht tifozët më hodhën aq lart në ajër sa arrita në katin e dytë.

Ishin kohë të pabesueshme që i kujtoj me gëzim dhe këtu, pas më shumë se tridhjetë e pesë vjetësh.

Faleminderit për fansat e mi dhe sot për atë që bëra për ta në atë kohë, e shoh këtë dhe gjithçka që më shkruani këtu poshtë kujtimeve të mia – jo vetëm akulloret, kafetë dhe çokollatat falas që marr nga nipërit tuaj, ju jeni duke e rritur mirë. – Unë kam një nevojë të madhe t’ju them gjithë këtë se Prishtina, ai qytet dhe ai popull, do të mbeten përgjithmonë kujtimi im i mrekullueshëm.